Ve yoruldum.
Solgun bir çiçek kadar bakımsız ve pasaklı bir hayat sürdürüp nefes alamaz hale geldim. Sular atıldı üzerime meğer ki hepsi zararlıymış. Merdiven çıkmak sağlıklı değildir halt etmiş profesörler bok yemiş.
Yorulan bir beden ve 21 basamak. Anca dayanabildim. Zorlanıyorum... Kalp ritimlerim değişiyor, enstrüman çalmayı biliyorum. Dudaklarım kuruyor, konuşmayı unuttum. Gözlerim kapanıyor, bakamıyorum. Nefes alamıyorum.. Neyse geçer birazdan.
Geçer mi ? Bu yaraların hepsi geçer mi? Yara açanlar peki.. Açmaya devam mı ederler. Beynim bir el bombası gibi fitilsiz duruyor. Şaşkın asker hala elinde tutuyor aptal.
Gitmeliyim.
Uzaklara.
Tuzaklara kalmadan. Bir halkadan daha geçmeden gitmeliyim..
Bitmeliyim..
